وطن

اینم یک شعر گیلکی با برگردان فارسی  از زنده یاد شیون فومنی در وصف میهن عزیز :

غریبه که نایه تی خانهَ بی ستم بِدارِه

خو بوقعیه متولی وا مُحترم بِداره

 

اَسا که ترکَ داره بی ستاره دونیایه

اَ آسمان چرا واستی ستاره کم بِداره

 

ورق ورق بَخوان اَ سرزمینِ تاریخَ

بیدین کو قومه ستم ، بیشتر از عجم بِداره

 

وطن کولشکن، اَمان کیشکائیم چقد خوبه

خو کیشکانَ اَ کولشکن به دور هم بِداره

 

اَجور که ابرانَ خورشید دَهَن داره میدان

چی ترسمه پیله گورخانه برقِ دم بِداره

 

الان می سعی دخیله بازین مکافاته

اَسحق جویشته امامزادیم حرم بِداره

 

تی غیرتِ بیمیرم اَی وطن که می شمشاد

تَنه خو پوشته به پوشتین تو عَلم بِداره

 

کو چشمه اَمره تَنه دِن ترا فلاکت بار

مگر که دوشمن جا دوست تیشین شکم بِداره

 

گورسنه خیلی دارِه شب چرا نواستی خاک

تَفنگِ لوله عوض فردا باگِدم بِداره

 

شبَ اویرَ کودیم تا سحر نوبو آخر

ایتا ستاره خوروس خوانِ پا قدم بداره

 

پرنده جان اَ بهاران تَرَ حلال اما

چِرا نواستی تی آزادیه قلم بِداره

 

 

پ ن : برگردان فارسی   :

هیچ غریبه ای کشور تو را بدون ظلم و ستم نگاه نمی دارد

هر بقعه ای را باید متولی اش محترم نگاه دارد

 

حالا که بدون هیچ ستاره ای از دنیا می رود

اصلا چرا باید آسمان این مرز و بوم ستاره ای نداشته باشد

 

ورق به ورق صفحات تاریخ این کشور را بخوان

ببین کدام ملت بیشتر از ایرانیان ستم دیده است

 

وطن چون مرغی ایست و ما جوجه هایش ، چقدر خوب خواهد بود

اگر این مرغ جوجه هایش را (خوب و بد) با هم نگاه دارد

 

اینطور که خورشید به ابر ها اجازه و میدان می دهد

می ترسم که رعد و برق بزرگ، ویرانی به بار بیاورد

 

تا می توانیم باید کاری انجام دهیم زیرا شاید بعدها دیر باشد

کسی که از وطن و دیارش فرار کند بی وطن خواهد شد

(کنایه از در به در شدن: کسی که از امامزاده اسحق فرار کند بدون شهر خواهد بود)

 

بمیرم برای غیرتت ای وطن که ما و فرزندانمان

با وجود و سربلندی تو سر بلند و راست قامت خواهیم بود

 

کدام دوست می تواند فلاکت تو را ببیند

مگر اینکه پیش دشمن گزکی داشته باشد

 

بسیاری در این سرزمین شبها گرسنه هستند

چرا نباید این خاک بجای تفنگ و جنگ ، نان داشته باشد

 

شب و روز را فراموش کردیم نشد تا سرانجام

حتی یک ستاره که نزدیک صبح در بیاید ، برای ما خوش یمن باشد

 

ای پرنده عزیز این بهاران نوش جانت باد ولی

چرا نباید آزادی تو را قلم داشته باشد

 

نویسنده » میلاد پرسا . ساعت 8:23 عصر روز شنبه 90 مهر 2

نظرات شما ()

وقتی که چشم ترم را خواب می برد

وقتی که چشم ترم را خواب می برد

هر بیت دفتر غزلم را آب می برد

 

آنجا که دل چو حماری به گِل نشست

دیگر خیال خوشم را سراب می برد

 

فرصت کم است ورنه به اهل دل

گویم چه سان زندگیم را شتاب می برد

 

در پیچ و تاب نفس گیر زندگی

وین روزگار هستیم را خراب می برد

 

در های و هوی رفتن ایام و خستگی

چندی ز عمر مرا شباب می برد

 

پندی که گویم ار به جسارت به شیخ شهر

چون داستان زندگیم را کتاب می برد

 

هر جا شنید «هاتف» شیرین سخن کلام

یک حرف راست را حساب می برد

 

میلاد -30/04/90

نویسنده » میلاد پرسا . ساعت 1:13 صبح روز چهارشنبه 90 مرداد 26

نظرات شما ()

سلام وبلاگ نویسی ...

مرور وب نویسی های گذشته و کامنت های دوستان قدیمی که حتی از بعضیاشون سالهاست خبر ندارم ؛ هم خیلی جالبه . میگی نه خودت امتحان کن...

البته تازه متوجه شدم چه اشتباهی کردم وبلاگ بلاگفام رو حذف کردم ، چون می تونست خیلی خاطره انگیزتر باشه .

اصلا چرا اینهمه نوشتیم خب، اگه یه روزی نخونیمش و یاد گذشته ها نکنیم چه فایده ای داره ؟! از پستهای صد من یه غاز که به خدا هم بد گفتم گرفته تا پستایی که برای جبران قبلیا به خ....ی خدا افتادم ، از کامنتهایی که بعضیا شوخی و نصیحت می کردن و بعضیا هم فحش و بد و بیراه می گفتن ، حتی از سر زدن به وبلاگ های دوستان تا چت های شبانه و حتی سحرگاهی و سر به سر گذاشتن ها و دعواها و شوخی ها گرفته ، همه و همه جالب و الان خنده داره برا من . البته نه خنده دار ، بلکه آدم به همه گذشته یه لبخند میزنه که شاید از روی رضایت هم باشه ...

اما الان بعد از گذشت چندین سال از وبلاگ نویسی ، به نوعی همه به تب وبلاگزدگی دچار شدن ... من فکر میکنم یعنی چون خودم اینطوری شدم فکر میکنم همه هم همینطور باشند که چون وبلاگ زده شدن ؛ دیگه نمی نویسن و بهانه میارن که : ‹ وقت ندارم ، فرصت نمیشه و ... › ولی خدا وکیلی مگه نوشتن و پست زدن یا حتی سر زدن به وبلاگ دیگران در هفته چقدر می تونه وقت آدم رو بگیره ؟!

همانطوری که یه روزی تو یه پستی اومدم اینجا نوشتم که این شاید یعنی ‹ دیگر ننوشتن › حالا امروز می خوام بگم این شاید یعنی ‹ دوباره وبلاگ نویسی › یا بهتر بگم ‹ سلام وبلاگ نویسی › ...

تصمیم دارم از امروز دوباره بنویسم و دوباره به همه سر بزنم و امیدوارم خیلیا دوباره بنویسن . ولی تو این مرور چند هفته ای آرشیو خودم و سر زدن به بعضی از دوستای قدیمی متوجه شدم نه تنها خیلیا دیگه نمی نویسن بعضیا حتی وبلاگشون رو حذف کردن یا حذف شده ...

ولی در هر صورت من دوباره می خوام شروع کنم  ... دوباره بخونم و بنویسم ... امیدوارم بتونم .

فعلا تا بعد

یا حق

نویسنده » میلاد پرسا . ساعت 6:29 عصر روز پنج شنبه 90 تیر 30

نظرات شما ()

یه اتفاق بد....

شاید این همون اتفاقی بود که باید تکونم میداد...

همه چیز مثل قبل بود بدون هیچ تغییری .... اما چرا امروز چون دیرتر بیدار شدم یه سره وقتی رسیدم گلباغ نماز سوار ماشین شدم و رفتم انزلی ... به محض ورودم به اداره دیدم دم اسکله شلوغه اما گفتم باز ببین کی داره میاد بازدید که اینا حول و هوا برشون داشته ... کمی جلوتر که رفتم نزدیک دفتر خودم دیدم دکتر خودش پشت آمبولانس نشسته ، کسی که با سرعت 20 تا مخالف بود تو اداره حالا با آمبولانس همچین گاز میداد از دم اسکله تا ایمنی بهداشت که نگو ...اصلا دو تا نکته وجود داشت یک اینکه چرا دکتر خودش پشت آمبولانسه و دوم اینکه چرا اینقدر سرعت؟!! خودمو برای سوال اول با این جواب که احتمالا غلامی مرخصی رفته قانع کردم ولی هیچ جوابی برای سوال دومم پیدا نکردم و زیادم مایل نبودم بدونم چون اول صبحی بود و حوصله کنجکاوی رو نداشتم.... بعد از صبحانه طبق معمول یه سیگار آتیش زدم و نم نمک در حالی که سمت کارگاه می رفتم نزدیک یکی از کارگاهها رضا (یکی از کارگرا) بهم گفت : دیدین دم اسکله یه جنین افتاده؟!! گفتم چی ؟ گفت آره یه جنین پیدا کردن دیگه وانستادم و یه راست رفتم دم اسکله .... نزدیک که شدم تازه فهمیدم غلامی نرفته مرخصی بلکه اونجاست و دکتر چون جسد اون جنین رو دیده بود حالش بد شده بود و با سرعت برگشته بود ایمنی و بهداشت!!

یکم جلو رفتم از اون بالای اسکله مرتضی بهم نشونش داد ولی بدبختِ به دنیا نیومده مرده رو، روی یه تیکه مقوا انداخته بودند و روش رو هم با یه مقوای دیگه پوشنده بودند ....کمی که موندیم و هرکی چیزی میگفت یکی روی مقوا رو کشید کنار تا بتونن ازش عکس بگیرنو اینجا بود فاجعه دیده شد... یه بچه که از سفیدی بیش از حد که نمی دونم شاید بخاطر اینکه مرده بود اونقدر سفید بود یا شاید پوستش واقعا اونقدر روشن و شفاف بود در حالی که مثل توی عکس های سنوگرافی که دستشون رو زیر سرشون میذارن دوتا دستشو زیر گوشاش جمع کرده بود و چشمای درشتو بسته بود و انگاری به پهلو خوابده و به  خواب عمیقی فرورفته بود...بندِ نافش هنوز بهش آویزان بود ...اون یه پسر بود که بخاطر لذت یک زن و مرد و فرار از گناه و بدنامی پدر و مادرش به این روز افتاده بود ...بچه ای که به نظر میرسید 7 یا 8 ماه دنیای داخل رحم رو تحمل کرده بود ولی کسی انگار انتظار تولدش رو نمی کشید .... گوشاش بر اثر مقوایی که روش گذاشته بودند پهن تر و دراز تر شده بود....  تصور کنید گوشی که با یه مقوا به این روز افتاده پس بدن بدون استخوان یا بهتر بگم غضروفی اون به چه روزی افتاده بود... پاش رو دیدم که شکسته و لکه های خونی که زیر دنده های نرمش جمع شده بود... با این وجود بازهم زیبا به نظر می رسید...یکی که به نظر گارد ساحلی نیروی دریایی به نظر می رسید و اومده بود که صورتجلسه کنه می گفت احتمالا 20 ساعت پیش تو آب انداختنش .... واقعا چه دنیای مزخرفیه ... من ففط با خودم فکر می کردم که اخه اون زن احمقی که همچین حماقتی میخواست بکنه چرا گذاشته تا اینجا برسه ....بچه کامل و بزرگ بود ... لااقل صبر می کرد بدنیا بیاد بعد ولش می کرد...خدا می دونه حال اون زن چطوره؟!! آیا الان عذاب وجدان داره یا اینکه با فراغ بال و با آسودگی خیال الان کنار یه مرد دیگه و در حالا لذتی جدیده؟!! شاید هم من مرتکب خطا و گناه در حق اون  زن و مرد میشم و ماجرا چیزی دیگریه؟!! ولی هرچه که هست مطمئنا حق این نوزاد اینطوری مردن نبود...

واقعا به کدامین گناه به این روز افتاده بود؟!!

یا حق

نویسنده » میلاد پرسا . ساعت 8:28 عصر روز دوشنبه 89 تیر 21

نظرات شما ()

خستگی روزمره...

خسته شدم از این همه روزمرگی ها

آنقدر که گاهی برای اینکه نخوام به یاد این روزمرگیِ لعنتی بیفتم خودمو میزنم به بی خیالی و چنان تو جمع خندان نشون میدم که هر کی ندونه میگه همه چی حله...

اصلا هیچ چیز مثل قبلا نیست .... هیچ چیز لذت نداره ... چقدر مفهوم همه چیز پوچه و بی معنی شده... کاش می شد یهو میرفتم 10 سال بعد .... شایدم نه می شد برگردم 10 سال قبل ... نمی دونم اصلا نمی دونم چی میخوام...

اینجا اومدنم دیگه لطفی نداره نه اون حس و حال قدیم هست نه آن شر و شور جوانی و دوستی ها...

نه اینکه بخوام فیلم بازی کنم یا ادای کسایی که به پوچی رسیدن یا نه اصلا مثل کسایی که دنیا رو طور دیگه میبینن رو در بیارم نه...

واقعا نمی دونم از این زندگی چی میخوام ...

شما بگین این روزمرگی هدفی هم دنبالش میتونه داشته باشه؟!!

صبح ساعت 6.00 صبح بیدار

دوش ، نماز ، لباس پوشیدن و حرکت ...7.15 صبح رسیدن به یخسازی ... 7.20 رسیدن به گلباغ نماز ....روشن کردن سیگار ... 7.30 سوار ماشین حرکت به سمت انزلی ....

ساعت 8.10 صبح رسیدن محل کار ... خوردن صبحانه ...8.30 کشیدن سیگار و سر زدن به کارگاه .... دوباره 9.30 کشیدن سیگار و سرو کل زدن با همکارا و کارگرا ....10.30 باز کشیدن سگار و  گذراندن وقت تا ظهر یعنی 12.30 و بعد خوردن غذا و 1.30دوباره کشیدن سیگار ، نماز ، چایی و باز سر زدن به کارگاه ....

3.00 تو دفتر چرت و پرت گفتن و باز کارگاه و صورت وضعیت ...3.30 سیگار ، چایی و باز صورت وضعیت ... 4.30 بازم سیگار و اماده شدن برای حرکت ....5.00 از محل کار در اومدن و سوار ماشین شدن حرکت به طرف رشت .... 5.45 رسیدن به چهارراه گلسار و پیدا شدن و کشیدن سیگار ، پیاده روی تا صابرین و سواار ماشین شدن ...6.10 رسیدن به یخسازی سوار ماشین به طرف فومن ...6.40 هنوز تو ترافیک بلوار افتخاری ....7.15 رسیدن به فومن و رفتن به قلیون سرا پیشه دوستان...8.15 رفتن به خونه ....9.30 خوردن شام ، نماز ... 10.30 در حال چرت زدن پای تلویزیون... ساعت 11.30 توی اتاق وحالا خواب .... دوباره صبح ساعت 6.00 بیدار ، دوش ، نماز و حرکت...

خدا کی این تو این زندگی اتفاق دیگه ای هم میفته ...واقعا خسته شدم واقعا...

 

نویسنده » میلاد پرسا . ساعت 10:15 عصر روز شنبه 89 تیر 5

نظرات شما ()