سفارش تبلیغ
صبا ویژن



حکایتی از مثنوی معنوی - روزگار تنـــــهایی






درباره نویسنده
حکایتی از مثنوی معنوی - روزگار تنـــــهایی
میلاد پرسا
عاشقی گر ز این سرو گر ز آن سر است عاقبت ما را بدان سر رهبر است
آی دی نویسنده
تماس با نویسنده


آرشیو وبلاگ
تیر 1385
مرداد 1385
شهریور1385
مهر 1385
آبان 1385
آذر 1385
دی 1385
بهمن 1385
اسفند 1385
فروردین 1386
اردیبهشت 1386
خرداد 1386
تیر 1386
مرداد 1386
شهریور 1386
مهر 1386
آبان 1386
آذر 1386
بهمن 1386
فروردین 1387
اردیبهشت 1387
فروردین 1388
اردیبهشت 1389
تیر 1389
تیر 1390
مرداد 1390
مهر 1390
بهمن 1390
تیر 1391
شهریور 1391
مهر 1391
آبان 1391
دی1391
بهمن 1391
اسفند 1391
فروردین 1392
اردیبهشت 1392
خرداد 1392
تیر 1392
مرداد 1392
شهریور 1392
آبان 1392


لینک دوستان
porsa
عابد
کسری پیرو
اکبر
خرابات
صهبا
مولود
دختر بارونی
پینکی
گل آقا
آبجی عسل
نرگسی
رضوان
فریاد (شوت)
میقان
فیقولی
آکیا
غریب آشنا
امید صیادی عزیز
دختر عمو بهار
خزانی
پاییزان
رنگین کمان
استاد عاکف
ستاره بانو
گنجشی
ابراهیم
تنهای تنها
فرسان
کلنجار عزیز
مسیح مهربان
عبدالله
رضا ادبی
ایلیا ( کیمیاگر عزیز)
بابکس
معبود (سارا)
مهتا
سیمین
مارال
شهاب عزیز
سعید (دوست دوران ماندگار)
سان جون
مظهر گلی مستاجر
سوخته عزیز
دوست داشتنی عزیز
سیده نگار
جــذر و مــــد
کامران نجف زاده
شانتال با وسوسه های جدید
ماهی ِ ستاره چین
کلبه تنهایی من(سارا و حرف دلش)
سیده بهار خانوم
مجی جون
پرشین لاگ جدید
بادام و خرما(یه آشنا)
ندا
فصل فاصله
شاعرانه
وبلاگ جدید دختر عمو بهار
نخستین عشق
محمد پورخوش سعادت
دنیای من (نرگس)
وبلاگ فارسی
لیست وبلاگ ها
قالب وبلاگ
اخبار ایران
اخبار فاوا
تفریحات اینترنتی
تالارهای گفتگو
خرید اینترنتی
طراحی وب

موسیقی وبلاگ


عضویت در خبرنامه
 
لوگوی وبلاگ
حکایتی از مثنوی معنوی - روزگار تنـــــهایی

آمار بازدید
بازدید کل :172554
بازدید امروز : 3
 RSS 

 

حکایت آن مرغ گرفته که وصیت کرد بر گذشته پشیمانی مخور ، تدارک وقت اندیش و روزگار در پشیمانی مبر ؛


آن یکی مرغی گرفت از مکر و دام

مرغ او را گفت ای خواجه ی هُمام

 

تو بسی گاوان و میشان خورده ای

تو بسی اشتر بقربان کرده ای


تو نگشتی سیر زآنها در زَمَن 

هم نگردی سیر از اجزای من


هِل مرا تا که سه پندت بر دهم

تا بدانی زیرکم یا ابلهم


اوّلِ آن پندهم بر دست ِ تو

بِدهمت ای جان و دل پابست ِ تو

 

بر سر ِ دیوار بِدهم ثانیش

تا شوی زان پند شاد و خوب و گَش

 

وآن سِوم پندت دهم من بر درخت

که ازین سه پند گردی نیکبخت

 

آنچ ِ بر دستست اینست آن سخن

که مُحالی را زکس باور مکن

 

بر کفش چون گفت اوّل پند ِ زفت

گشت آزاد و بر آن دیوار رفت

 

گفت دیگر بر گذشته غم مخور

چون زتو بگذشت زآن حسرت مبر

 

بعد از آن گفتش که در جسمم کتیم

دَه دِرمسنگست یک دُرّ ِ یتیم

 

دولت تو بخت ِ فرزندان ِ تو

بود آن گوهر بحقّ ِ جان ِ تو

 

فوت کردی دُر که روزی َات نبود

که نباشد مثل ِ آن دُر در وجود

 

آنچنانک ِ وقت ِ زادن حامله

ناله دارد خواجه شد در غُلغله

 

مرغ گفتش نی نصیحت کردمت

که مبادا بر گذشته دی غمت

 

چون گذشت و رفت غم چون میخوری

یا نکردی فهم  ِ پندم یا کری

 

وآن دوم پندت بگفتم کز ضلال

هیچ تو باور مکن قول مُحال

 

من نیم خود سه دِرمسنگ ای اسد

ده درم سنگ اندرونم چون بود

 

خواجه باز آمد بخود گفتا که هین

بازگو آن پند ِ خوب ِ سوّمین

 

گفت آری خوش عمل کردی بدان

تا بگویم پند ِ ثالث رایگان

 

پند گفتن با جَهول ِ خوابناک

تخم افکندن بود در شوره خاک

 

چاک ِ حُمق و جهل نپذیرد رفو

تخم ِ حکمت کم دِهش ای پند گو

 





نویسنده » میلاد پرسا . ساعت 12:58 صبح روز چهارشنبه 92 شهریور 20